Rozdział 5

Lily przysiadła na parapecie Hogwardzkiego okna nie przerywając rozmyślań. Oczami wyobraźni widziała Jego uśmiech, Jego oczy i te Jego rozczochrane, kruczoczarne włosy.  Uśmiechnęła się do siebie delikatnie, obierając głowę o ceglany mur. Po chwili usłyszała ciche chrząknięcie obok swojego lewego ucha. Gwałtownie odwróciła głowę w tamtą stronę i dosłownie zaraz przed swoją twarzą ujrzała duże, czekoladowa oczy, które jak zwykle tryskały radosnymi iskierkami.

-Boże, James ! Czy ty chcesz żebym ja zawału dostała ?! - Teatralnie złapała się za serce, krztusząc się ze śmiechu.

-Może – odparł chłopak z uśmiechem. Po chwili dodał – A Panią, Piękna Pani co sprowadza o tak wczesnej porze na korytarze naszego przepięknego zamku ?

Lily uniosła brwi.

-Od kiedy jesteś taki nonszalancki, Przystojny Panie ?

-Chyba od zawsze – powiedział wzruszając ramionami. Po chwili dodał – Uważasz, że jestem przystojny ?

Rudowłosa pacnęła go lekko w ramię.

-Może- uśmiechnęła się do niego delikatnie. Zmarszczyła brwi – Wiesz,  przypadkiem która godzina ? 

Brązowooki spojrzał na zegarek.

-Jest za piętnaście ósma – stwierdził.

-Już ??? - Lily otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.- Jak wychodziłam z wieży Gryffindoru, było wpół do siódmej. Jak ten czas szybko leci...

-To co, zbieramy się już na śniadanie ?- zapytał Potter wyciągając do niej rękę, by pomóc jej zejść z parapetu.

-My ?- Zapytała z rozbawieniem panna Evans.

Gdy chłopak przytaknął, kiwnęła ledwo zauważalnie głową i złapała go za rękę.

-Z chęcią.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

Dorcas i Syriusz byli tak podobnymi do siebie osobami, że dla niektórych wydawało się to aż niemożliwe. On, wyniosły casanova, który nie potrafił usiedzieć w miejscu. Ona, przepiękna 'księżniczka', która zamiast siedzieć nad książkami wolała potrenować Quiditcha ze swoim chłopakiem. On, który codziennie rano wstawał przed lustrem by 'ułożyć włosy' (czyt: machnąć różdżką, by  niesforne kosmyki ułożyć do jednej, nonszalanckiej fryzury). Ona, która dbała bardziej o wygląd niż niejedna dziewczyna-barbie. Nigdy jednak nie nakłada tony tapety na twarz. Mimo to oboje nie byli rozpieszczeni. Ani trochę. Niż o własny wygląd i uznanie stokrotnie bardziej obawiali się, czy ich przyjaciele i najbliższa rodzina byli bezpieczni. Byli w stanie oddać własne życie w imię dobra.

Ale nie tylko charakter ich łączył. Wyglądali bardzo podobnie. Lekko opalona skóra, jasno niebieskie oczy, o ciemnej oprawie. Oboje byli bardzo wysocy, bowiem Dorcas miała 177, a on 191 cm wzrostu. Oboje mieli falowane, czarne włosy, tyle że, dziewczynie one sięgały do pasa, a chłopakowi- do ramion. Oboje byli szczupli i wysportowani.

Po prostu identyczni.

Black i Meadowes szli szkolnymi korytarzami kierując się w stronę Wielkiej Sali. Syriusz spojrzał na swoją dziewczynę z czułością. To, co mu przed chwilą mu powiedziała... było aż straszne ! Tyle osób w jej rodzinie rodziło się w każdym pokoleniu, a musiało trafić akurat na nią ! Mógł to być jej starszy brat, ale trafiło na nią. Dorcas nienawidziła swojej przypadłości, ale była wdzięczna, że padło na nią, a nie na Kyle'a. Nie chciała go stracić.

Syriusz westchnął i mocniej ją uścisnął. Wpatrywał się w jej czarne włosy, zastanawiając się, jak to jest możliwe, że tak mocno ją kocha....

~~~~ -~~~~~~

-Drodzy uczniowie !- ze stołu nauczycielskiego dobiegł głos Dyrektora szkoły, uciszając całą salę- Zanim zabierzecie się za nasze pyszne śniadanko, prosiłbym opiekunów poszczególnych domów, o rozdanie planów zajęć na cały tydzień, który będzie obowiązywać od dnia dzisiejszego do końca tego roku szkolnego. Nie wliczając oczywiście świąt i dni wolnych. Przypominam, że za tydzień odbędą się 'castingi' do drużyn Quiditcha !

Gdy Profesor Dumbledore zakończył swoją przemowę, na sali znowu wybuchł gwar. Nie zabrakło go oczywiście przy stole Gryfonów.

-W tym roku znowu jestem kapitanem w drużynie Gryfonów- powiedział zadowolony z siebie pan Potter.

-A my, z Remusem jesteśmy prefektami naczelnymi i się nie chwalimy- powiedziała Lily pokazując mu język.

James przewrócił oczami.

-Lepiej być kapitanem drużyny.

-Nie prawda.

-Prawda !

-Nie... lepiej być prefektem naczelnym !

-Prawda... Ej ! Nie prawda !

-Sam przyznałeś, że tak !

-Nie-e !

Niestety ich skromną wymianę zdań przerwała McGonnagal, z Planami zajęć.

…..........................................

Przepraszam, przepraszam, przepraszam ! Ostatnia notka ( nie licząc tej dodatkowej ) pojawiła się dość dawno. Niestety nie miałam weny. A teraz (gdy to piszę) nie mam neta, bo mój durny komp nie może go złapać. Cóż będę musiała zgrać tę notkę na pen drive'a i wtedy wrzucić z kompa mamy ;\